Από την “αναδιάρθρωση” στην “αναδιοργάνωση”…χωρίς σχέδιο!
Toυ Ταρσούνα Παντελή- Βασιλείου, Αντιπροσώπου Ε.ΑΣ.Υ.Α - Εκπροσώπου Ε.ΑΣ.Υ.Α. στο Συμβούλιο Μεταθέσεων Δ/νσης Αστυν. Αθηνών
(Απόσπασμα από την εφημερίδα της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών «Σύγχρονη Αστυνομία»)
Από την “αναδιάρθρωση” στην “αναδιοργάνωση”…χωρίς σχέδιο!
Η Ελληνική Αστυνομία καλείται για ακόμη μια φορά να προσαρμοστεί σε ένα νέο σχέδιο “αναδιοργάνωσης”, το οποίο προβάλλεται ως μεταρρύθμιση, χωρίς όμως να θίγει τις βαθιές και χρόνιες παθογένειες που υπονομεύουν τη λειτουργία του Σώματος. Δεν είναι η πρώτη φορά. Η περιβόητη αναδιάρθρωση του 2014, που τότε διαφημίστηκε ως μεταρρυθμιστική τομή, αποδείχθηκε πρόχειρη, ανεπαρκής και πλήρως αποσυνδεδεμένη από τις πραγματικές ανάγκες του οργανισμού.
Αντί να ενισχύσει την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα, επιβάρυνε τη γραφειοκρατία, δημιούργησε στρεβλώσεις στη στελέχωση των υπηρεσιών και όξυνε τις ανισότητες στην κατανομή προσωπικού. Ουσιαστικά, αντί για λύσεις, παρήγαγε νέες παθογένειες.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η Αστυνομία στενάζει υπό το βάρος της υποστελέχωσης. Ιδρύονται διαρκώς νέες ειδικές υπηρεσίες και ανατίθενται καθήκοντα που δεν άπτονται του πραγματικού πυρήνα του αστυνομικού έργου, ενώ οι “κομβικές” υπηρεσίες Αστυν. Τμήματα, Τμ. Ασφαλείας, Άμεση Δράση κ.ά. – λειτουργούν οριακά, με μειωμένο προσωπικό και ανεπαρκή μέσα. Οι αστυνομικοί καλούνται να καλύψουν τεράστιες γεωγραφικές περιοχές, να εκτελούν πολλαπλά και ετερόκλητα καθήκοντα, υπό διαρκή πίεση, με τις φθορές – σωματικές, ψυχικές και ηθικές – να συσσωρεύονται.
Μέσα σε αυτό το ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον, η νέα αναδιοργάνωση έρχεται ως μία ακόμη άσκηση επί χάρτου. Δίχως διαβούλευση, δίχως επιστημονική μελέτη αναγκών, δίχως αξιολόγηση του πραγματικού επιχειρησιακού αποτυπώματος κάθε υπηρεσίας, περιορίζεται σε αλλαγές ονομάτων, συγχωνεύσεις και μεταφορά προβλημάτων από τη μια γωνιά της χώρας στην άλλη.
Ως συνδικαλιστές, οφείλουμε να μιλήσουμε με ειλικρίνεια: καμία σοβαρή αναδιοργάνωση δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ουσιαστική ενίσχυση σε ανθρώπινο δυναμικό, χωρίς επένδυση σε σύγχρονα μέσα, χωρίς διαρκή επιμόρφωση και, κυρίως, χωρίς ενεργό συμμετοχή των αστυνομικών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Οτιδήποτε λιγότερο συνιστά διοικητική ανακύκλωση και όχι μεταρρύθμιση.
Ήρθε η ώρα να σταματήσει η αποσπασματική πολιτική διαχείρισης και να διαμορφωθεί ένα ολιστικό, ρεαλιστικό και λειτουργικό σχέδιο αναδιοργάνωσης – ένα σχέδιο που θα ξεκινά από τη βάση της πυραμίδας, θα στηρίζει τις κομβικές υπηρεσίες, και θα απαντά με σαφήνεια στο ερώτημα: τι είδους αστυνομία θέλουμε και για ποιες ανάγκες;
Η Πολιτεία οφείλει επιτέλους να κατανοήσει ότι η Αστυνομία δεν είναι πίνακες Excel, στατιστικά φύλλα ή «κουκίδες στον χάρτη». Είναι οι γυναίκες και οι άνδρες που, κάθε μέρα και νύχτα, με αυταπάρνηση και ευσυνειδησία, διαφυλάσσουν το υπέρτατο αγαθό της ασφάλειας των πολιτών.
